Oto 10 japońskich ras psów. Wśród nich jest... skarb narodowy kraju

Akita inu to najpopularniejsza z japońskich ras psów. Wszystko za sprawą wzruszającego filmu "Mój przyjaciel Hachiko" (2009) z Richardem Gere'em w roli głównej. Produkcja opowiada historię wiernego psa, który przez lata czekał na swojego pana na dworcu. Scenariusz filmu oparto na faktach.

Nazwa rasy pochodzi od prefektury Akita w północnej Japonii. Pierwotnie wyhodowano ją do stróżowania. Sporadycznie wykorzystywano ją w walkach psów. Charakteryzuje się mocną sylwetką i sprężystym chodem. Z usposobienia jest uparta, uwielbia polować. Mocno przywiązuje się do swojego opiekuna, ale w stosunku do obcych bywa nieufna.

Shiba inu to rasa, która zna każdy wielbiciel memów. To na podstawie zdjęcia tej rasy w 2013 roku powstał znany mem "pieseł". Oryginalne zdjęcie pochodzi z 2010 roku – zrobiła je japońska przedszkolanka, która sfotografowała swojego pupila Kabosu. Błyskawicznie rozpowszechniło się w sieci.

Charakterystyczny dla rasy jest ogon zgięty nad grzbietem i rude umaszczenie, ale rasa występuje też w innych kolorach, np. sezamowym czy czarnym. Dopuszczalne są białe znaczenia na brzuchu, pysku i łapach. Shiba inu należy do średnich ras psów. Z usposobienia jest niezależna i zaborcza. Łatwo dostosowuje się do życia w bloku.

Chin japoński jest jedną z najstarszych ras psów na świecie. Pierwsze wzmianki o rasie pochodzą z chińskich manuskryptów z 57 r. p.n.e. Początkowo był to pies dam z wyższych sfer. Obecnie to popularny pies towarzyszący – również w Polsce. Ciekawostką jest fakt, że takiego psa miała królowa Wiktoria.

Chiny japońskie słyną z długiej i jedwabiście gładkiej sierści. Ich umaszczenie przypomina krowie – jest białe w czarne albo czerwone łaty. Z charakteru są bardzo aktywne. Nawet jako starsze psy uwielbiają zabawy. To psy, które uwielbiają być w centrum uwagi i nienauczone źle znoszą samotność.

Tosa japońska to pies wyhodowany w prowincji Tosa do walk i pilnowania posesji. W Polsce rasa jest mała znana, a ponieważ jest ujęta w wykazie ras psów uznawanych za agresywne, w naszym kraju trzeba mieć na nią zezwolenie – można je dostać poprzez kontakt z urzędem i spełnienie określonych warunków.

Przedstawiciele rasy to psy duże i silne. Ich masa ciała może dochodzić do 61 kg. Mają krótki i twardy włos. Występują w kilku umaszczeniach, m.in. w czerwonym, pręgowanym, czarnym. Z charakteru są nieustraszone, ale i wrażliwe. Wobec swoich domowników są opiekuńcze i czułe.

Szpic japoński słynie z pięknej białej sierści, czarnych oczu i nosa. Jest pogodny i bardzo energiczny, ale bywa też uparty niezależny. To doskonały towarzysz zarówno dla osób starszych, jak i rodzin z dziećmi. Nie będzie przeszkadzało mu mieszkanie w bloku, ale może być dość szczekliwy.

Szpice japońskie sprawiają wrażenie małych i delikatnych psów, ale nic bardziej mylnego – są wytrzymałe, aktywne i odporne. Przedstawiciele rasy cieszą się znakomitym zdrowiem. Mogą żyć nawet 16 lat, do końca życia zachowując sprawność. Częstym schorzeniem u rasy są wady zgryzu.

Shikoku to pies rzadko spotykany poza Japonią. Pierwotnie wyhodowano go jako średniej wielkości psa myśliwskiego do polowań na drobną zwierzynę, jelenie i dziki. Obecnie (w kraju pochodzenia) to popularny pies rodzinny. W 1937 roku uznano go za skarb narodowy Japonii.

Cechą charakterystyczną shikoku są trójkątne, głęboko osadzone oczy i twardy, szorstki włos. Psy tej rasy występują w kilku umaszczeniach, m.in. w czarnym pręgowanym i rudym. Z usposobienia są niezależne i szybko się uczą. Wobec domowników są łagodne, natomiast wobec obcych bywają nieufne.

Kai to jeden z najrzadziej spotykanych azjatyckich szpiców. Pochodzi z górzystego rejonu miasta Kai w prefekturze Yamanashi. Wyhodowano go do uczestnictwa w polowaniach na jelenie i borsuki. W 1934 roku rasę uznano za skarb narodowy Japonii. Poza krajem pochodzenia można go spotkać również w USA.

Kai to pies sprawny i szybki. Ma mocne nogi, które zapewniają mu dużą skoczność. Występuje w trzech umaszczeniach: pręgowanym, rudym pręgowanym i czarnym pręgowanym. Z charakteru, jak przystało na psa myśliwskiego, jest niezależny, lecz szybko się uczy. Nie jest odpowiedni dla osób niedoświadczonych.

Kishu to rasa pochodząca z prefektury Kii leżącym na południowym wybrzeżu Japonii. Rasę wyhodowano do polowań na zwierzynę płową (jelenie, sarny) i dziki. Wykorzystywano ją również jako rasę stróżującą. Później kishu stał się popularnym psem do towarzystwa, lecz rzadko występuje poza Japonią.

Kishu to dość duży pies osiągający wysokość do 55 cm w kłębie i masę ciała rzędu 25 kg. Pod gęstą sierścią kryje się silna i muskularna sylwetka. Rasa występuje wyłącznie w kolorze białym. Dozwolone są jedynie niewielkie rude znaczenia na grzbiecie i uszach. Z usposobienia kishu jest przyjacielski, choć miewa humorki.

Terier japoński, nazywany również, nihon teria, to jedyny terier krótkonożny pochodzący z Japonii. Ma w sobie krew foksterierów, bulterierów miniaturowych i holenderskich pinczerów. Pierwszy wzorzec rasy opublikowano w 1973 roku. W Polsce rasa jest słabo znana, w zasadzie niespotykana.

Teriery japońskie to psy inteligentne i bardzo przyjacielskie. Uwielbiają spędzać czas ze swoją rodziną. Niestety nie cieszą się dobrym zdrowiem. Typowe choroby dla rasy to martwica kości udowej (choroba Legg Perthesa Calve) i zwichnięcie soczewki. Ponieważ bywają lękliwe, wymagają starannej socjalizacji.

Hokkaido, nazywany też ainu inu, to jedne z najodważniejszych psów. Podczas II wojny światowej były to japońskie psy bojowe. Wcześniej wykorzystywano je do polowań na niedźwiedzie i stróżowania. Znakomicie znoszą trudne warunki, szczególnie zimno. Mają twardy włos, który zapobiega obtarciom.

Z charakteru hokkaido jest uparty i nieustępliwy. Ma silny instynkt łowiecki i nie boi się chronić swojej rodziny. Czasem bardzo trudno odwołać go od ataku. To pies, który wymaga stanowczego i konsekwentnego prowadzenia. Dobrze wychowany jest niezwykle posłuszny. Zazwyczaj jest to "pies jednego pana".