Oto 11 wymarłych ras psów. Niektóre były naprawdę piękne

Argentine Polar Dog był długowłosą rasą psów wyhodowaną przez argentyńską armię. Zadaniem czworonogów było przewożenie na saniach ciężkich ładunków w bazach wojskowych na Antarktydzie. Po zawarciu Traktatu Antarktycznego w 1959 roku zwierzęta usunięto z kontynentu i razem z żołnierzami przeniesiono do Patagonii, gdzie psy w ciągu kilku miesięcy wyginęły ze względu brak odporności na choroby zakaźne.

Belgian Mastiff był dużym psem o masie dochodzącej do 50 kg i wysokości w kłębie rzędu 78 cm. W Niderlandach był wykorzystywany jak pies pociągowy - w obwoźnych sklepach dostarczał ludziom jajka, masło, mleko. Jego charakter był opisywany jako "niezbyt przyjazny dla nikogo poza swoim panem". Rasa wyginęła po wybuchu II wojny światowej, gdy rozpowszechnił się transport drogowy.

Córdoba fighting dog to rasa psów, która powstała w Argentynie. Jej zadanie polegało na polowaniu na żbiki, dziki, lisy i inne zwierzęta szkodliwe dla rolnictwa w tamtym regionie. Z czasem zwierzęta zaczęto wykorzystywać w walkach psów i krzyżować z innymi rasami. W wyniku selektywnej hodowli Córdoba fighting dog został przekształcony w doga argentyńskiego - rasę uznawaną w Polsce za agresywną.

Cumberland Sheepdog to wymarła rasa psów spokrewniona z owczarkiem walijskim i australijskim - jednymi z najmądrzejszych ras psów na świecie. Ich zadanie polegało na zaganianiu kóz, bydła i owiec. Pasterze cenili je ze względu na wierność i pracoholizm. Uważa się, że na początku XX wieku niektóre osobniki Cumberlanda były określane jako border collie, następnie zostały z nimi zrównane.

Islandzkie legendy głoszą, że Wikingowie stworzyli olbrzymią rasę psów, której zadaniem było podbicie Wielkiej Brytanii. Tak miał powstać Dalbo Dog - mieszanka dużych psów stróżujących, myśliwskich i pasterskich. Psi olbrzym miał zabijać Brytyjczyków, niedźwiedzie i wilki. Uważa się, że wyginął w wyniku wielkiego głodu w Szwecji w latach 1867-1868 albo w następstwie epidemii wścieklizny, gdy "profilaktycznie" mordowano domowych pupili.

Grand Fauve de Bretagne były jedną z ras psów myśliwskich używanych do polowań na wilki i dziki. Były znane ze swoich morderczych instynktów. Zdarzało się, że zabijały zwierzęta gospodarskie wbrew woli myśliwych. Takiego psa miał sam król Karol IX, który zachwycał się jego szczękami. Rasa wyginęła na początku XX wieku, gdy błędnie uważano, że wilki i dziki opuściły Bretanię na stałe.

Halls Heeler był psem wyhodowanym do wypasu bydła. Rasa powstała poprzez skrzyżowanie psów domowych z dzikimi psami dingo. Uważa się, że przedstawiciele tej rasy byli inteligentni i wytrzymali. Opisywano ich jako "pasterzy doskonałych". Rasa wyginęła na początku XX wieku, gdy wyodrębniono z niej nową rasę psa pasterskiego o nazwie Australian Cattle Dog – mniejszą i tańszą do utrzymania w czasach wojny.

Norfolk Spaniel najprawdopodobniej powstał ze skrzyżowania kilku rodzajów spanieli i terierów. Pies został wyhodowany celem polowań na wodzie i lądzie. Był dobrym psem gończym, aportującym i tropiącym. Wszystko to sprawiło, że w latach 60. XIX wieku był najpopularniejszą rasą psów w Walii. Wymarł na rzecz mniejszego i tańszego w utrzymaniu cocker spaniela.

St John`s water dog wyglądem przypominał nowofundlanda i podobnie jak on wykazywał zamiłowanie do wody. Był to ulubiony pies wędkarzy i myśliwych strzelających do ptactwa. Jego niezwykłą cechą był zrównoważony temperament i skupienie na wykonywanej pracy. Przedstawiciele tej rasy są uważani za przodków golden retrieverów i labradorów. Rasa wyginęła w 1885 roku w wyniku epidemii wścieklizny.

Tahitian Dog to wymarła rasa psów z Polinezji Francuskiej. Jej mięso było uważane za bardzo smaczne i zdrowe. Psy tej rasy były hodowane w komórkach. Żywiono je dietą wegetariańską, by "były smaczniejsze". Rasa wyginęła po przybyciu na Tahiti europejskich osadników, którzy skrzyżowali psa tahitańskiego z europejskimi rasami psów, a także za sprawą zmian obyczajowych i zaprzestania spożywania psiny.

Toy Bulldog to wymarła rasa psów stworzona w Anglii w XVIII wieku. Rasa była efektem eksperymentów hodowlanych mających na celu zmniejszenie rozmiaru buldoga. Nie były one udane, ponieważ karłowate psy nie były ani najzdrowszymi psami, ani najbardziej płodnymi, a ich szczenięta bardzo często były zwyczajnej wielkości. Z tego powodu programy hodowlane przerwano pod koniec XIX wieku.