Pies przewodnik i jego niesamowite umiejętności. "Nie może bać się policjanta, ani zakonnicy"

To wszystko kwestia ciężkiego treningu, który trwa około dwóch lat. Psa uczy się po prostu w tym czasie wszystkich przydatnych później umiejętności. W naszej fundacji stosujemy oczywiście tylko pozytywne metody treningowe, oparte na nagrodach. Nie ma mowy o przemocy wobec zwierzęcia.

Te wstępne testy opierają się na ocenie tego, jak pies zachowuje się w nieznanym miejscu. Instruktor zawozi go np. na dworzec kolejowy i ocenia, czy szczeniak jest pewny siebie, czy nie ogląda się za innymi psami, nie goni ptaków. Absolutnie dyskwalifikują również wszelkie objawy agresji. Zwraca się też uwagę na to, czy pies nie boi się nietypowo ubranych ludzi, np. policjanta lub zakonnicy.

Ponieważ jesteśmy członkiem europejskich i światowych federacji skupiających instytucje tresujące psy-przewodników, trzymamy się międzynarodowych standardów. Wyszkolony u nas pies potrafi prowadzić niewidomego środkiem chodnika i skręcać w odpowiednim momencie. Zawsze zatrzymuje się też przy krawężniku lub schodach, dzięki czemu jego pan dowiaduje się z wyprzedzeniem, że przed nim znajduje się przeszkoda, którą trzeba pokonać. To są podstawowe umiejętności – w dalszej części szkolenia psa uczy się odnajdywania drzwi, wejść, ławek i przejść dla pieszych. Ale nieprawdziwą jest opinia, że psy potrafią rozróżniać kolory sygnalizacji świetlnej (śmiech).

Popularne w Polsce labradory to psy myśliwskie, o świetnej pamięci, które bardzo szybko się uczą. A np. dalmatyńczyka nie da się nauczyć prawie niczego. Z kolei owczarki niemieckie, które mają predyspozycje do bycia przewodnikami, nie nadają się, bo w naszym kraju ich pogłowie jest bardzo “zepsute”. Zaletą labradorów jest także to, że dobrze znoszą częste zmiany opiekunów, co jest regułą w polskim systemie szkolenia psów przewodników.

W tej chwili nie ma w Polsce państwowej szkoły tresującej psy przewodników. Kiedyś funkcjonowała policyjna placówka w Mławie, gdzie szkolone owczarki niemieckie znajdowały się niemal od urodzenia. Teraz, o ile wiem, są w Polsce tylko trzy ośrodki szkolące psy-przewodników, jeden komercyjny i dwa (a w tym nasz) non-profit.

Utrzymujemy się z 1%, jako organizacja pożytku publicznego, a także z darowizn. Nie korzystamy ze wsparcia państwowego. Jeśli zaś chodzi o globalną sytuację, to z pewnością szkół psów przewodników jest zbyt mało. Niestety problemem jest też nastawienie samych niewidomych, którzy często nie chcą skorzystać z pomocy psa przewodnika, lub nie mają świadomości, że w ogóle jest taka możliwość. W dużej mierze wciąż bazują przede wszystkim na pomocy innych osób, ale z drugiej strony młodsze osoby niewidome bardzo chcą się usamodzielniać i coraz liczniej zgłaszają się do nas.