Reklama.
Reklama.
Reklama.
"To tylko pies"? Żal mi ludzi, którzy śmieją się ze śmierci Jana Lityńskiego [OPINIA]
Jakże głupia, bezsensowna śmierć – rozbrzmiewają w internecie oceny, a nawet drwiny w związku ze śmiercią Jana Lityńskiego. Znany opozycjonista utonął w Narwi ratując swojego czworonożnego przyjaciela. Co się z nami dzieje, że ten szlachetny czyn jest pretekstem do pouczeń i heheszków?
Reklama.
Powodów jest kilka. Jednym z nich jest ostry podział polityczny społeczeństwa. Jan Lityński – także po upadku PRL – stał tam, gdzie demokracja. Dlatego był ostrym krytykiem obecnej władzy i jej autorytarnych rządów. Jasno mówił o tym, że protesty nie mają się podobać, tylko zwracać uwagę na problem.
Wspierał na przykład Strajk Kobiet i ludzi LGBT walczących o swoje prawa. “Nam też mówili: nie posuwajcie się za daleko” – wspominał miniony ustrój w pierwszych dniach sierpnia, gdy zbrojne ramię partii na rozkaz zaatakowało tęczowych obywateli. Teraz jego głosu zabraknie.
Nie brak jednak wpisów o bezmyślnym, nierozsądnym zachowaniu legendy podziemia również ze strony sympatyków szeroko rozumianej demokratycznej opozycji. Gdy piszę te słowa nadal trwają poszukiwania ciała Jana Lityńskiego. 75–latek ostatnim wysiłkiem wyciągnął przyjaciela z lodowatej wody. Uratował mu życie.
“To tylko pies” – piszą jedni. Inni przekonują, że rodzina Lityńskiego wolałaby, aby nie rzucał się na pomoc – pies by zginął, ale on nadal by żył. Wziąłby innego czworonoga ze schroniska. Gdyby istniała demokratyczna księga zysków i strat, czyn Lityńskiego na zimno zostałby zapisany w tej drugiej kolumnie.
Gdy przed naszymi oczami rozgrywa się dramat naszych bliskich, nie ma biurokracji, pragmatyzmu i rozważań jakie są szanse. Nie ma szacowania czy pomoc się opłaca i czy nie rozsądniej będzie stać z założonymi rękami. Nie ma na to czasu. Nie ma też znaczenia, czy przyjaciel, który walczy o życie, jest człowiekiem czy czworonogiem.
Nie wszystko trzeba rozumieć. Nie wszystko trzeba poczuć. Jednak między tym a wyśmiewaniem kogoś za odruch serca jest wielka różnica. Kiedyś by mnie to dziwiło, wywoływało gniew. Dziś jest mi już tylko żal autorów komentarzy, którzy pomoc przyjacielowi nazywają idiotyzmem i pukają się w głowę.
Ta śmierć, choć tragiczna, jest piękna miłością do przyjaciela i wiernością swoim wartościom. W pewnym sensie była też nieunikniona. Jan Lityński musiał się rzucić na ratunek gdy zobaczył, że pod jego psem pęka kra. Inaczej nie byłby Janem Lityńskim.
Reklama.