Adoptowanie zwierzaka bywa równie trudne, co dziecka. "Od właścicieli dużo się wymaga, ale fundacje też grają nie fair"

– Często ludzie, którzy chcą adoptować zwierzaki porównują to do adopcji dzieci. Ale by adoptować dziecko trzeba przejść szereg testów, również psychologicznych. I ja uważam, że tak samo powinno być w przypadku adopcji zwierząt – mówi wprost Irena Kowalczyk, wolontariuszka ze schroniska w Korabiewicach. I zapewnia, że procedury adopcyjne są po to, by czworonogi nie trafiły do nieodpowiednich osób. Ale czasami przeciągają się w nieskończoność. Niektórzy poddają się już na starcie. I zamiast starać się miesiącami o kota ze schroniska, jadą na wieś, gdzie gospodarz chętnie pozbędzie się zwierzaka. Są i tacy, którzy uważają, że poszło aż niepokojąco szybko. Inni poczuli się oszukani, bo w ich domach zamieszkały chore zwierzęta.

Przebrnij przez ankietę
Kaśka od kilku miesięcy nosiła się z zamiarem adopcji psa. Zapytała właściciela mieszkania, które wynajmuje, czy nie będzie miał nic przeciwko. Zgodził się. Zaczęła odkładać pieniądze na wyprawkę. Przebrnęła przez kilka stron ankiety, która w sumie zawierała kilkadziesiąt pytań. Nie zdziwiło jej nawet to o "ziewanie" ("Co oznacza, jak pies ziewa?"). Następny krok – rozmowa telefoniczna z koordynatorem adopcji. W końcu spacer ze zwierzakiem. – Znam kilka przykładów adopcji i schronisko nigdy nie robiło problemów. Myślę, że najważniejsze jest to, jak potencjalny opiekun postrzega psa. Jeśli jest zainteresowany koniecznie rasowym zwierzakiem, to może być niepokojący sygnał. Rasowe idą w pierwszej kolejności – mówi ze złością Kaśka. Ona stara się o adopcję kundelka.

Jesteście złym domem
Ania i jej partner chcieli adoptować młodego labradora. Zgłosili się do jednej z krakowskich fundacji: najpierw napisali maila, później wypełnili formularz. Kilkadziesiąt pytań. Zależało im na szybkiej adopcji, wzięli nawet urlop w pracy. Do wyboru czworonoga podeszli odpowiedzialnie. Pod uwagę wzięli różne czynniki, także ten, że mieszkają na czwartym piętrze w bloku bez windy, a labradory mogą mieć problemy ze stawami. Szczególnie upodobali sobie dwa psy. Ale kontakt z fundacją znów się urwał. – Nikt się do nas nie odzywał, napisałam kilka maili. W końcu zgłosiła się do nas pani i zapowiedziała, że nas odwiedzi – opowiada Ania. Trzy razy nie udało jej się dotrzeć. W końcu przyszedł mężczyzna. Rozejrzał się po mieszkaniu, zadał kilka pytań. – Z najdziwniejszych: co będzie jeśli się rozstaniemy – mówi rozbawiona. Pracownik fundacji po wizycie w ich domu był zachwycony, ale kontakt znów się urwał.

Mogłabym ugotować tego psa
Niedługo później los się do nich uśmiechnął. Trafili do jednego z krakowskich schronisk. I tu znów zaskoczenie: psa dostaną niemalże natychmiast. Choć żaden wolontariusz nie był im w stanie powiedzieć zupełnie nic o zwierzaku, który przebywał w schronisku od trzech miesięcy. Chcieli, by pies ich poznał, dlatego odwiedzili go kilka razy. – Chociaż w ogóle tego od nas nie wymagali. Można było przyjść i od razu wziąć czworonoga – dodaje Ania. Dowód osobisty, dokumenty, pytanie o wsparcie finansowe schroniska, wizyta w ambulatorium, odebranie książeczki psa, zalecenia i koniec. I zwierzak jest już ich. – Sunię mamy od pół roku i nikt nas nawet nie skontrolował, nie zadzwonił, nie zapytał. Moglibyśmy ją uwiązać na łańcuchu, przerobić na smalec i nikt by nas nie skontrolował – mówi.

Natalia poszła trochę na skróty. Kolega skierował ją do znajomej wolontariuszki. – Sporo rozmawiałyśmy – w taki sposób przeszłam etap formularza. Wysłałam jej linki do pisaków, które mi się spodobały. Odesłała dwa, które będą pasowały do mnie i mojego stylu życia – dodaje. Potem spotkała się z psem na spacerze w schronisku. – A że była już zima, to powiedziano mi, że jeśli przypadniemy sobie do gustu, to mogę go wziąć od razu – podkreśla. Wróciła po niego tydzień później.

Chcesz kota? Zabuduj balkon

Dużo trudniej procesy adopcyjne wyglądały w przypadku kota. – Moi znajomi chcieli wziąć kota z fundacji. Wcześniej już mieli zwierzaka, więc ich mieszkanie było dostosowane. Żadna z fundacji nie chciała oddać im kota, jeśli nie zabudują balkonu – opowiada Ania. Dominika też chciała adoptować kota. Podczas pierwszej rozmowy z pracownikiem fundacji poczuła się, jak wyjątkowo upierdliwy petent. Dowiedziała się, że zanim zostanie wydana zgoda na adopcję, należy: kilka razy odwiedzić zwierzę w domu tymczasowym, potem spotkać się z nim w ich domu i przemeblować mieszkanie, zabudować balkon. Na tym nie koniec: potem kolejna wizyta i sprawdzenie, czy dostosowali się do wytycznych. – No i oczywiście regularnie wizyty kontrolne. Nawet nie zaczęliśmy tego procesu. Żadna skrajność nie jest dobra. A znalezienie złotego środka jest trudne – dodaje Dominika.

Zwierzę może być chore – przygotuj się
– W schronisku jest tyle zwierząt, że nie sposób kompleksowo przebadać wszystkie – słyszę od jednej wolontariuszki. O tym na własnej skórze przekonał się Tomek, który adoptował kota. Najpierw pracownik fundacji odwiedził ich w domu, obejrzał mieszkanie, także zajrzał na balkon. Zgodzili się na adopcję. – Ale niestety, okazało się, że kot jest chory – zagrzybiały – mówi Tomek. Zwierzę zaczęło drapać się do krwi. – Wszyscy, z małym dzieckiem włącznie, zaraziliśmy się od niego grzybicą. W międzyczasie okazało się także, że nie załatwia się do kuwety – opowiada Tomek. – Od nas wiele wymagano, ale fundacja nie grała fair – podkreśla. Z niemalże identyczną sytuacją do czynienia miała także inna para. Kot, którego adoptowali spędził u nich zaledwie kilka miesięcy. Na jego leczenie wydali kilka tysięcy. – Niestety skończyło się eutanazją – słyszę.

Udowodnij, że jesteś dobrym człowiekiem
– Proces adopcyjny jest wydłużany po to, by decyzja o adopcji była naprawdę przemyślana. Dlatego też zapraszamy na dwa, trzy spacery przed adopcją. Piesek zapamiętuje potencjalnych właścicieli i jest to niemal gwarancja sukcesu. Dzięki takim zabiegom nieudanych adopcji jest niewiele – mówi Irena Kowalczyk ze schroniska w Korabiewicach.